ზოგადად რომ ვთქვათ, პარიზის აღწერას აზრი არ აქვს. არა იმიტომ, რომ ვერაფერს დავწერთ –  ღმერთმა ნუ ქნას! ამ ქალაქს, როგორც მსოფლიოს არცერთ სხვას, არ სურს რაიმე ჩარჩოში მოექცეს და სტერეოტიპებს შეესაბამებოდეს. რა თქმა უნდა, ყველას სმენია დილის ყავისა და კრუასანის,  საღამოს ხმაურიანი ბისტროების, პარიზის ბულვარებში შემწვარი წაბლის სუნის შესახებ… მაგრამ ერთისთვის, პარიზი ნოტრ დამის ხმის ამრეკლავი ბინდი, ლუვრის დარბაზებში ტურისტების მშვიდი ჩურჩული და თითქმის უკაცრიელი, უძველესი სახლებით გაშენებული კუნძული სენ-ლუია, მეორესთვის კი საფრანგეთის დედაქალაქი, პირველ რიგში, ეიფელის კოშკი და  „ორთქლისა და ელექტრობის ეპოქის“ ძეგლია. ხოლო თანამედროვე არქიტექტორები დეფანსისა და მონპარნასის უბნების ავანგარდული ელემენტებით შთაგონებისთვის მიემგზავრებიან.